دارو رانیتیدین

رانیتیدین

Ranitidine

موارد استفاده رانیتیدین

رانیتیدین در درمان کوتاه مدت زخم‌های فعال دوازدهه یا زخم‌های فعال و خوش‌خیم معده، (در مقادیر کم برای پیشگیری از عود زخم دوازدهه مصرف می‌شود)، حالات مرضی ترشح بیش از حد اسید معده مانند سندروم زولینگر-الیسون، برگشت محتویات معده به مری و سایر مواردی که کاهش اسید معده برای آن مفید است مانند جراحی در دستگاه گوارش، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مکانیسم اثر رانیتیدین

این دارو در رقابت با هیستامین در سطح گیرنده‌های H۲ در سلول‌های جداره‌ای ترشح اسید معده توسط غذا، پنتاگاسترین و سایر محرک‌های ترشح اسید معده را مهار می‌کند.

فارماکوکینتیک رانیتیدین

رانیتیدین به سرعت از طریق مجرای گوارش جذب می‌شود و در اولین عبور کبدی متابولیزه می‌شود. اوج غلظت سرمی آن در حدود ۳-۲ ساعت پس از مصرف می‌باشد. طول اثر دارو برای کاهش ترشح اسید ۴ ساعت و در هنگام شب حدود ۱۲ ساعت می‌باشد. این دارو از طریق کلیه دفع می‌شود.

هشدارها رانیتیدین

۱. بیمارانی که به سایمتیدین عدم تحمل نشان می‌دهند، ممکن است این دارو را نیز تحمل نکنند.
۲. در سیروز کبدی و ناراحتی‌های کلیوی متوسط تا شدید خطر بروز عوارض جانبی به خصوص عوارض عصبی دارو وجود دارد.
۳. مصرف این دارو بیش از ۱۲ هفته مداوم توصیه نمی‌شود.

عوارض جانبی رانیتیدین

عوارض این دارو بیشتر شامل اسهال یا یبوست، سرگیجه یا سردرد و نفخ شکم است.

تداخل دارویی رانیتیدین

جذب این دارو در حضور آنتی اسیدها کاهش می‌یابد.
با وجود آنکه رانیتیدین در مقایسه با سایمتیدین یک مهار کننده ضعیف کننده‌تر آنزیم‌های کبدی است، با این وجود در مصرف همزمان سایر داروها با این دارو باید احتیاط کرد.

نکات قابل توصیه رانیتیدین

۱. کشیدن سیگار باعث کاهش اثر این دارو می‌شود.
۲. در بیماران سالخورده یا مبتلا به نارسایی کبدی یا کلیوی ممکن است به کاهش مقدار مصرف دارو نیاز باشد.

اشکال دارویی رانیتیدین

Film Coated Tablet (as HCL): ۱۵۰ mg
Injection (as HCL): ۲۵ mg/ml

دارو سایمتیدین

سایمتیدین

Cimetidine

موارد استفاده سایمتیدین

سایمتیدین در درمان کوتاه مدت زخمهای فعال دوازدهه یا زخمهای فعال و خوش خیم معده، ترشح بیش از حد اسید معده مانند سندروم زولینگر-الیسون، برگشت محتویات معده به مری و سایر مواردی که کاهش اسید معده برای آن مفید است، مانند جراحی دستگاه گوارش مورد استفاده قرار می گیرد.

مکانیسم اثر سایمتیدین

این دارو از طریق رقابت با هیستامین در سطح گیرنده های H۲ در سلول های جداره ای، ترشح اسید توسط غذا، پنتاگاسترین و سایر محرکهای ترشح اسید معده را مهار می کند.

فارماکوکینتیک سایمتیدین

این دارو به خوبی و به سرعت از طریق دستگاه گوارش جذب می شود. متابولیسم آن کبدی است و در حدود ۴۰-۳۰ درصد دارو در اولین عبور از کبد بی اثر می شود. نیمه عمر آن ۳-۲ ساعت است و حداکثر غلظت پلاسمایی پس از ۹۰-۴۵ دقیقه پس از تجویز خوراکی آن حاصل می شود.

هشدارها سایمتیدین

۱. در بیماران سالخورده احتمال کاهش کلیرانس کلیوی و افزایش غلظت سرمی دارو وجود دارد.
۲. در سیروز کبدی و ناراحتی های کلیوی متوسط تا شدید خطر بروز عوارض جانبی به خصوص عوارض عصبی دارو وجود دارد.
۳. مسدد گیرنده H۲ عوارض سرطان معده را ممکن است بپوشاند لذا در افراد میانسال کنترل متناوب جهت سرطان ضروری بنظر می رسد.
۴. به طور کلی مصرف سایمتیدین و سایر مسددهای گیرنده H۲ برای پیش از ۸ هفته بندرت ضروری است. برای مصارف طولانی مدت این داروها مطالعه ای صورت نگرفته است.

عوارض جانبی سایمتیدین

اختلال شناخت ( برگشت پذیر)، اختلالات خونی، خستگی یا ضعف غیر عادی، ضربان آهسته، سریع و نامنظم قلب ( بویژه با تزریق وریدی مقادیر زیاد دارو) ، کاهش توانایی جنسی، اسهال، سرگیجه یا سردرد، کرامپ عضلانی، کچلی، بثورات جلدی، تورم پستان در زنان و مردان، آسیب برگشت پذیر کبد یا کلیه با مصرف این دارو گزارش شده است.

تداخل دارویی سایمتیدین

جذب سایمتیدین در حضور آنتی اسیدها کاهش می یابد. متابولیسم داروهای ضد انعقاد خوراکی، بنزودیازپین ها به خصوص کلردیازپوکساید و دیازپام، مترونیدازول، فنی توئین، پروپانولول و گزانتین ها در صورت مصرف همزمان با سایمتیدین کاهش می یابد. سایمتیدین ممکن است دفع پروکائین آمید، آمیودارون و کینیدین را کاهش دهد.

نکات قابل توصیه سایمتیدین

۱. بهتر است این دارو با هر وعده غذا و قبل از خواب مصرف شود.
۲. احتمال تشدید درد مفاصل پس از تزریق دارو وجود دارد.
۳. آمپول تزریقی وریدی سایمتیدین با سرمهای تزریقی سازگار است.
۴. تزریق وریدی مقادیر زیاد این دارو توصیه نمی شود زیرا خطر بروز آریتمی قلبی وجود دارد.
۵. کشیدن سیگار باعث کاهش اثر این دارو می شود.

اشکال دارویی سایمتیدین

Film Coated Tablet : ۲۰۰ mg
Syrup: ۲۰۰ mg/۵ ml
Injection:۲۰۰ mg/۲ ml

دارو فاموتیدین

فاموتیدین

Famotidine

موارد استفاده فاموتیدین

فاموتیدین در درمان زخمهای خوش خیم معده و دوازدهه، زخم ناشی از برگشت محتویات معده به مری و سندروم زولینگر-الیسون به کار می رود.

مکانیسم اثر فاموتیدین

این دارو از طریق رقابت با هیستامین در سطح گیرنده های H۲ در سلول های جداره ای، ترشح پایه ای اسید معده و همچنین تحریک ترشح اسید توسط غذا، پنتاگاستریل و سایر محرکهای ترشح اسید معده را مهار می کند.

فارماکوکینتیک فاموتیدین

این دارو به سرعت ولی به طور ناقص ۴۵-۴۰ درصد از طریق مجرای گوارش جذب می شود و به میزان کمی در اولین عبور کبدی خود متالیزه می شود. اتصال دارو به پروتئین های پلاسما کم است. اوج غلظت سرمی آن طی اثر دارو ۱۲-۱۰ ساعت می باشد و فاموتیدین بیشتر دارو به صورت تغییر نیافته از طریق کلیه دفع می شود.

هشدارها فاموتیدین

۱. بیمارانی که به سایمتیدین عدم تحمل نشان می دهند، ممکن است این دارو را نیز تحمل نکنند.
۲. در صورت وجود مشکل کبدی یا کلیوی، با احتیاط مصرف شود.
۳. به طور کلی مصرف داروهای مسدد گیرنده H۲ بندرت برای بیش از ۸ هفته ضروری است. برای مصارف طولانی مدت این داروها مطالعه ای صورت نگرفته است.

عوارض جانبی فاموتیدین

عوارض این دارو شایع نیست و بیشتر شامل اسهال، فاموتیدینیا یبوست، سرگیجه یا سردرد و نفخ شکم می باشد.

تداخل دارویی فاموتیدین

جذب این دارو در حضور آنتی اسیدها کاهش می یابد. با وجود آنکه فاموتیدین در مقایسه با سایمتیدین یک مهار کننده ضعیف تر برای آنزیم های کبدی است، اما باید در مصرف همزمان سایر داروها با این دارو احتیاط کرد.

نکات قابل توصیه فاموتیدین

۱. کشیدن سیگار باعث کاهش اثر این دارو می شود.
۲. برای بیماران سالخورده یا مبتلا به نارسایی کبدی یا کلیوی ممکن است به کاهش مقدار مصرف دارو نیاز باشد.

اشکال دارویی فاموتیدین

Film Coated Tablet: ۲۰ mg
Film Coated Tablet: ۴۰ mg

دارو امپرازول

امپرازول

Omeprazole

موارد استفاده امپرازول

امپرازول در درمان زخم های خوش خیم معده و دوازدهه، زخم های وابسته به هلیکوباکتری پیلوری، سندروم زولینگر-الیسون، کاهش اسید معده در جراحی و پیشگیری کوتاه مدت بازگشت محتویات معده و درمان بیماری به کار برده می شود.

مکانیسم اثر امپرازول

این دارو با مهار پمپ K+/H+/ATPase باعث مهار تولید اسید در معده میشود.

فارماکوکینتیک امپرازول

جذب دارو سریع است و دارو با کاهش اسید معده به جذب خود کمک می کند. متابولیسم آن کبدی است و ازطریق کلیه دفع می شود. نیمه عمر آن بین ۱-۰.۵ ساعت می باشد.

هشدارها امپرازول

این دارو باید در بیماران مبتلا یا دارای سابقه امپرازول ابتلای به بیماری مزمن کبدی، با احتیاط مصرف شود.

عوارض جانبی امپرازول

از عوارض شایع این دارو می توان سردرد، اسهال، بثورات جلدی، کهیر و سرگیجه را نام برد.

تداخل دارویی امپرازول

مصرف همزمان این دارو با داروهای ضد انعقاد خوراکی مانند وارفارین باعث افزایش اثر وارفارین می شود. مصرف همزمان این دارو با دیازپام و داروهای ضد صرعمثل فنی توئین باعث افزایش اثر آن می شود.

نکات قابل توصیه امپرازول

۱. در صورت بروز سوءهاضمه، اسهال و کهیر طی درمان، به پزشک مراجعه شود.
۲. در صورت اثبات وجود سرطان معده از مصرف این دارو باید خودداری شود.
۳. کپسول دارو باید بلافاصله قبل از غذا و ترجیحاً در صبح مصرف شود.
۴. مصرف این دارو در کودکان توصیه نمی شود.

اشکال دارویی امپرازول

Capsule: ۲۰ mg

دارو پرمترین

پرمترین

Permethrin

موارد استفاده پرمترین

از کرم این دارو برای جرب یا گال و از فرآورده مایع آن برای درمان عفونت شپش سر و کشتن تخم آن استفاده می‌شود.

مکانیسم اثر پرمترین

با اثر بر غشا سلول‌های عصبی انگل و اختلال در هدایت کانال‌های سدیمی باعث رپلاریزاسیون تأخیری و فلج حشره خواهد شد. دارو دارای اثر شپش‌کشی و تخم‌‌کشی بر علیه شپش انسانی می‌باشد.

فارماکوکینتیک پرمترین

در صورت مصرف کرم، کمتر از ۲% جذب خواهد شد. پرمترین مقدار جذب شده به سرعت به متابولیت‌های غیرفعال تبدیل و از طریق ادرار دفع می‌شود.

موارد منع مصرف پرمترین

در صورت بروز حساسیت مفرط به یکی از اجزاء فرآورده، نباید مصرف شود.

عوارض جانبی پرمترین

خارش، سوزش، قرمزی، ادم و بی‌حسی پرمترین از عوارض جانبی مصرف این دارو هستند.

نکات قابل توصیه پرمترین

۱- این فرآورده‌ها فقط برای مصرف خارجی هستند. از تماس فرآورده با چشم‌ها جلوگیری شود و در صورت تماس، بلافاصله چشم به طورکامل شستشو داده شود.
۲- درمان با پرمترین باعث تشدید علائم عفونت انگلی (خارش، قرمزی و ادم) می‌شود.
۳- قبل از مصرف، فرآورده را تکان دهید.

مقدار مصرف پرمترین

درمان جرب یا گال: از پوست سر تا کف پا به طور کامل باید با فرآورده ماساژ داده شود. برای شیرخواران پوست سر، پیشانی و گردن تحت درمان قرار گیرد. کرم بعد از ۱۴-۸ ساعت برطرف شود. معمولاً یک بار مصرف به میزان ۳۰ گرم برای بزرگسالان کافی است.
درمان عفونت شپش سر: بعد از شستشوی مو با پرمترین شامپو و خشک کردن،  حجم کافی از مایع برای اشباع موها و فرق سر به کار رود. بعد از ده دقیقه می‌توان موها را شست.

اشکال دارویی پرمترین

Shampoo: ۱%
Cream Rinse: ۱%

دارو ایبوپروفن

ایبوپروفن

Ibuprofen

موارد استفاده ایبوپروفن

ایبوپروفن در تسکین درد و التهاب روماتیسمی، انواع آرتریت (شامل آرتریت جوانان) و دیگر اختلالات عضلانی–اسکلتی کاربرد دارد. همچنین برای تسکین درد‌های ملایم تا متوسط نظیر قاعدگی دردناک، دردهای بعد از عمل جراحی، تب و درد در کودکان مصرف می‌شود.

فارماکوکینتیک ایبوپروفن

ایبوپروفن پس از مصرف خوراکی سریعا جذب شده و حداکثر غلظت سرمی آن بعد از ۲-۱ ساعت ایجاد می‌شود. ۹۹% از دارو به پروتئین‌های پلاسما متصل شده و در کبد متابولیزه می شود. نیمه عمر آن ۱.۸ تا ۲ ساعت بوده و از طریق ادرار دفع می‌شود.

موارد منع مصرف ایبوپروفن

مصرف این دارو در سه ماهه سوم بارداری اکیدا ممنوع است و جزء داروهای گروه X طبقه بندی می شود و ممکن است منجر به مرگ یا نقص عضو جنین شود.

این دارو در صورت سابقه وجود آلرژیک شدید از قبیل آنافیلاکسی یا آنژیوادم ناشی از آسپیرین یا سایر داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و یا وجود پولیپ بینی‌ همراه با اسپاسم، به علت مصرف آسپیرین، نباید مصرف شود.

هشدارها ایبوپروفن

این دارو در افراد مبتلا به بیماری‌ التهابی یا اولسراتیو قسمت فوقانی یا تحتانی مجرای گوارش، هموفیلی یا سایر اختلالات خونی شامل اختلالات عملکرد انعقادی یا پلاکت‌ها، مشکل کلیه، استوماتیت و همچنین در بیماران سالخورده (به علت عوارض کبدی و کلیوی) و بیمارانی که احتمال بروز خونریزی و زخم گوارشی در آنها زیاد می‌باشد، باید با احتیاط فراوان مصرف شود.

عوارض جانبی ایبوپروفن

ناراحتی های دستگاه گوارش مانند تهوع، اسهال و گاهگاهی خونریزی و زخم ممکن است ایجاد شود. عوارض دیگر شامل واکنش‌های آلرژیک به‌ویژه آنژیوادم، برونکواسپاسم و بثورات جلدی، همچنین سردرد، سرگیجه و اختلالات شنوایی نظیر وزوز گوش می‌باشد.

تداخل دارویی ایبوپروفن

مصرف ایبوپروفن به همراه داروهای کاهش فشار خون اثر آنها را معکوس می کند و باعث افزایش خطر نارسایی کلیوی و افزایش پتاسیم خون می شود. مصرف این دارو به همراه داروهای ضدمیکروبی باعث تشنج می شود و اگر با داروی کاهش قند خون مصرف شود اثر آن را افزایش می دهد. همچنین مصرف همزمان این دارو با آسپرین توصیه نمی شود.

نکات قابل توصیه ایبوپروفن

۱. در صورت بروز هرگونه اختلال در بینایی باید با پزشک مشورت شود. زیرا احتمال بروز تنبلی چشم (آمبلیوپاتی) وجود دارد.
۲. این دارو نباید بیش از مقدار تجویز شده مصرف شود.
۳. در صورت مصرف این دارو در درمان آرتریت، دوره درمان با این دارو باید کامل شود. جهت دستیابی به پاسخ مطلوب، ممکن است حداقل ۲ هفته زمان نیاز داشته باشد.
۴. درصورت فراموش شدن یک نوبت مصرف دارو، اگر رژیم درمانی بصورت یک یا دو قرص در روز است، به محض به یاد آوردن طی یک یا دو ساعت پس از نوبت فراموش شده، باید مصرف شود. اگر رژیم درمانی به صورت بیش از دو قرص در روز است، به محض به یادآوردن،‌ آن نوبت باید مصرف شده و از دو برابر کردن مقدار مصرف بعدی نیز باید خودداری شود.
۵. به منظور بررسی پیشرفت درمان در طول مصرف دراز مدت، مراجعه به پزشک ضروری است.
۶. در صورت مشاهده علائم شبه آنفولانزا (لرز، تب یا درد عضلانی)‌ قبل یا همزمان با بثورات جلدی، باید به پزشک مراجعه شود.
۷. احتمال بروز حساسیت به نور نیز وجود دارد.

اشکال دارویی ایبوپروفن

Coated Tablet:۲۰۰mg
Coated Tablet: ۴۰۰mg
Oral Suspension : ۱۰۰mg/۵ml

دارو اوره

اوره

Urea

موارد استفاده اوره

اوره باعث هیدراسیون می‌شود و عمدتاً به صورت موضعی در درمان ایکتیوز(ماهیاک) و اختلالات هاپیرکراتوتیک پوستی استفاده می‌شود. در مصرف داخل وریدی دارای خصوصیات دیورتیک اسمزی مشابه با مانیتول می‌باشد و در درمان افزایش حاد فشار داخل مغزی کاربرد دارد مواردی که ناشی از ادم مغزی می‌باشد و همچنین برای کاهش فشار داخل چشمی در گلوکوم حاد کاربرد دارد. در ختم حاملگی به صورت داخل آمینوتیکی از آن استفاده می‌شود. در مصرف موضعی، این دارو دارای خواص هیدراته کننده و کراتولیتیک می‌باشد. در درمان اکتیوز و دیگر اختلالات پوستی به صورت کرم یا لوسیون‌های ۵ تا ۲۵ % کاربرد دارد. در موارد از بین رفتن ناخن‌ها فرآورده ۴۰ % آن هم مصرف می‌شوند.

فارماکوکینتیک اوره

اوره به سرعت از طریق مسیر گوارشی جذب می‌شود اما باعث بروز ناراحتی‌های گوارشی نیز می‌شود .در مایع خارج سلولی از جمله لنف، صفرا، مایع مغزی نخاعی و خون توزیع می‌شود. از جفت عبور می‌کند و در چشم نفوذ می‌نماید و به صورت تغییر نکرده ازطریق ادرار دفع می‌شود.

عوارض جانبی اوره

تجویز داخل وریدی این دارو می‌تواند منجر به ترومبوز وریدی و یا فلبیت در محل تزریق شود و خروج آن از عروق ممکن است باعث بروز نکروز شود. تنها باید از وریدهای بزرگ جهت انفوزیون استفاده کرد و این کار نباید در وریدهای اندام تحتانی افراد مسن صورت پذیرد و برای منع خارج شدن اتفاقی آن از عروق طی انفوزیون، باید مراقبت شدیدی به عمل بیاید. تزریق سریع داخل وریدی محلول‌های اوره می‌تواند منجر به همولیز شود که خطر آن با استفاده از محلول‌های گلوکز و قندی به عنوان رقیق کننده کاهش می‌یابد. اوره را نباید همراه با خون کامل تجویز نمود. مصرف موضعی آن در پوست‌های حساس می‌تواند آزاردهنده باشد.

مقدار مصرف اوره

جهت کاهش فشار زیاد شده داخل مغزی یا داخل چشمی از اوره به صورت داخل وریدی و انفوزیون محلول ۳۰ % در گلوکز ۵ تا ۱۰ % و با سرعت حداکثر ۴ میلی‌لیتر در دقیقه و با دوز ۰/۵ تا ۱/۵ گرم/کیلوگرم تا حداکثر ۱۲۰ گرم در روز استفاده می‌شود. در مورد کودکان زیر ۲ سال دوز ۱۰۰ میلی‌گرم/کیلوگرم توصیه می‌شود. افزایش بازگشتی در فشار داخل مغزی یا داخل چشمی می‌تواند بعد از ۱۲ ساعت رخ دهد .محلول‌های ۴۰ تا ۵۰ % این دارو به صورت داخل آمینوتیکی برای ختم حاملگی داده می‌شوند. از اوره نشان‌دار با کربن ۱۳ در تشخیص درزیوۀ عفونت هلیکوباکتر پیلوری استفاده می‌شود. این تست عبارتست از جمع کردن نمونه نفس قبل و بعد از تجویز خوراکی یک دوز منفرد اوره نشان دار با کربن ۱۳. هلیکوباکتر پیلوری اوره آز تولید می‌کند که اوره را به دی اکسید کربن و آمونیوم تجزیه می‌کند و بنابراین وجود مقادیر زیادCO۲ نشان‌دار باC۱۳ در نمونه تنفسی و مقایسه آن با مقادیر پایه بیانگر عفونت می‌باشد. دوزهای تجویزی اوره نشان دار باکربن ۱۳ عبارتند از: ۵۰، ۷۵ یا ۱۰۰ میلی‌گرم که بستگی به کیت آزمایشگاهی دارد. در این تست همچنین می‌توان از اوره نشان‌دار با کربن ۱۴رادیونوکلئونید استفاده کرد.

دارو اکسپکتورانت

اکسپکتورانت

Expectorant

موارد استفاده اکسپکتورانت

اکسپکتورانت برای کاهش غلظت و چسبندگی خلط و تسهیل خروج آن از ریه ها، کاهش موکوس ریوی و تبدیل سرفه های خشک به سرفه ترشحی و خلط آور استفاده می شود.

مکانیسم اثر اکسپکتورانت

اکسپکتورانت حاوی ترکیباتی است که موجب رقیق شدن خلط و خروج آن از ریه ها می گردند. کلرفنیرامین موجود در این فرآورده با اثرات ضد هیستامین، فنیل پروپانول آمین با اثر مقلد سمپاتیک ضداحتقان و گایافنزین با کاهش چسبندگی خلط و تسهیل خروج آن، در نهایت باعث تسکین سرفه های خشک و نرم شدن مخاط ریه و تخلیه خلط می شوند.

عوارض جانبی اکسپکتورانت

اگرچه هر یک از اجزای این فراورده، عوارض جانبی مشخص دارد ولی با مقادیر به کار برده شده در این فرمولاسیون عارضه قابل توجهی ایجاد نمی کنند.

تداخل دارویی اکسپکتورانت

مصرف همزمان این دارو با سایر ترکیبات مضعف CNS موجب تشدید اثرات هر دو گروه دارویی می شود.

نکات قابل توصیه اکسپکتورانت

۱. در صورت استفاده از سایر ترکیبات مقلد سمپاتیک، احتیاط شود.
۲. این دارو ممکن است ایجاد خواب آلودگی نماید. بنابراین از انجام کارهایی که نیاز به هوشیاری دارند، پرهیز شود.
۳. قبل از هر گونه عمل جراحی و یا درمان های اضطراری، پزشک باید از مصرف دارو مطلع شود.
۴. در صورت تداوم نشانه های بیماری بیش از ۷ روز یا وجود اکسپکتورانت تب بالا، به پزشک مراجعه شود.

اشکال دارویی اکسپکتورانت

Syrup: ( Guaifenesin ۱۰۰ mg + Chlorpheniramine Maleate ۲ mg + Phenylpropanolamine HCl ۵ mg ) /۵ ml

دارو دیفن هیدرامین

دیفن هیدرامین

Diphenhydramine

موارد استفاده دیفن هیدرامین

دیفن هیدرامین در درمان رینیت وازو موتور، کهیر و کهیر غول آسا، در درمان پارکینسون و واکنشهای اکستراپیرامیدال ناشی از داروها، تهوع و استفراغ ناشی از مسافرت یا حرکت، به عنوان بی حس کننده موضعی در دندان پزشکی و به عنوان یک خواب آور ملایم به کار می رود.

مکانیسم اثر دیفن هیدرامین

اثر ضدیت دارو به دلیل رقابت با آنتی هیستامین برای اتصال به گیرنده های H۱ است. ضد سرفه بودن دیفن هیدرامین به علت اثر مستقیم بر مرکز سرفه در بصل النخاع است. این دارو بر گیرنده هایH۱ مغز اثر گذاشته و باعث بروز اثرات خواب آوری می شود. اثر بی حس کنندگی موضعی آن به دلیل شباهت ساختمانی آن با بی حس کننده های موضعی است.

فارماکوکینتیک دیفن هیدرامین

این دارو از طریق خوراکی به خوبی جذب می شود. دیفن هیدرامین زمان شروع اثر آن حدود ۶۰-۱۵ دقیقه بعد از مصرف است. دفع آن کلیوی است و اغلب به صورت متابولیت طی ۲۴ ساعت دفع می شود.

موارد منع مصرف دیفن هیدرامین

در صورت وجود پورفیریا نباید استفاده شود.

هشدارها دیفن هیدرامین

۱- مصرف این دارو در صرع، هیپروتروفی پروستات، احتباس ادرار، گلوکوم و بیماری های کبد باید با احتیاط صورت گیرد.
۲- احتمال بروز سرگیجه، تسکین بیش از حد، اختلال شناخت و کاهش فشار خون ناشی از مصرف این دارو در سالخوردگان بیشتر است.
۳- مصرف طولانی مدت این دارو باعث خشکی دهان و گلو و پوسیدگی دندان می شود.
۴- در صورت مصرف این دارو تشخیص آپاندیسیت و علایم سمی بر گوش ناشی از مصرف سایر داروها مشکل می شود.

عوارض جانبی دیفن هیدرامین

گیجی، سردرد، عوارض پیسکو موتور، عوارض ضد موسکیرانی مانند خشکی دهان، تاری دید، دوبینی و اختلالات گوارشی از عوارض شایع مصرف این دارو هستند.

تداخل دارویی

مصرف همزمان این دارو با مضعف های CNS ممکن است اثرات مضعف آن را افزایش دهد. استفاده همزمان آن با داروهای آنتی کولینرژیک عوارض جانبی این دارو را تشدید میکند. مصرف همزمان داروهای سمی برای گوش دیفن هیدرامین مانند سالیسیلات ها و وانکومایسین با این دارو ممکن است علایم اثرات سمی آنها بر روی گوش از جمله وزوز گوش و سرگیجه را بپوشاند.

نکات قابل توصیه دیفن هیدرامین

۱- به منظور کاهش تحریک گوارشی همراه غذا، آب یا شیر مصرف شود.
۲- در صورت مصرف به عنوان ضد سرگیجه حداقل نیم ساعت قبل از مسافرت استفاده شود.
۳- در صورت بروز خواب آلودگی از انجام کارهایی که نیاز به تمرکز حواس دارند، خودداری شود.

اشکال دارویی دیفن هیدرامین

Elixixr:۱۲.۵ mg/۵ ml
Tablet:۲۵/mg

دارو دیگوکسین

دیگوکسین

Digoxin

موارد استفاده دیگوکسین

دیگوکسین در درمان نارسایی احتقانی قلب و برای پیشگیری و درمان آریتمی قلبی مصرف می‌شود.

مکانیسم اثر دیگوکسین

دیگوکسین نیروی انقباضی قلب را افزایش داده و هدایت الکتریکی آن را کاهش می‌دهد. تصور می‌شود افزایش سرعت و نیروی انقباضی عضله قلب ناشی از مهارت حرکت یون‌های سدیم و پتاسیم از غشاء سلولی عضله قلب باشد. این دارو سرعت هدایت قلبی را کاهش داده و دوره تحریک ناپذیری گره دهلیزی-بطنی را افزایش می‌دهد.

فارماکوکینتیک دیگوکسین

فراهمی زیستی قرص دیگوکسین ۸۰-۶۰ درصد و الگزیر و محلول تزریقی آن ۸۵-۷۰ درصد است. پیوند دیگوکسین به پروتئین کم می‌باشد(۲۵-۲۰ درصد). متابولیسم این دارو به میزان کم در کبد صورت می‌گیرد. نیمه عمر دارو ۴۸-۳۶ ساعت است که در صورت ابتلا به بی‌ادراری، ۶-۴ روز خواهد بود. اثر دارو از راه خوراکی پس از ۲-۰.۵ ساعت و از راه تزریقی پس از ۳۰-۵ دقیقه شروع می‌شود. زمان لازم برای رسیدن به اوج اثر از راه تزریقی ۴-۱ ساعت و از راه خوراکی ۶-۲ ساعت است. طول اثر دارو از راه تزریقی و خوراکی ۶ روز است. دفع دیگوکسین کلیوی است.

موارد منع مصرف دیگوکسین

این دارو در صورت ابتلا به فیبریلاسیون بطنی و وجود حساسیت مفرط به دیگوکسین مصرف نشود.

هشدارها دیگوکسین

۱- این دارو در صورت وجود کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک همراه با انسداد جریان خروجی از بطن چپ، مشکل قلبی-ریوی، نارسایی قلبی با اختلال عملکرد دیاستولی، سندرم W-W-P ،‌انسداد گره دهلیزی بطنی، اختلال عملکرد گره سینوسی-دهلیزی، اختلالات الکترولیت‌ها (کاهش کلسیم، پتاسیم و منیزیم، افزایش کلسیم خون) مشکل کلیوی باید با احتیاط فراوان مصرف شود.
۲- در بیماران سالخورده و بیمارانی که از دستگاه ضربان‌ساز مصنوعی استفاده می‌کنند، تنظیم دقیق مقدار مصرف دارو ضروری است، زیرا ممکن است دچار مسمومیت شوند.
۳- اندازه‌گیری مقدار ثابت و حداقل غلظت دارو در سرم در طول درمان با این دارو ضروری است. پی‌گیری وضعیت ECG و تعیین غلظت الکترولیت‌ها در سرم نیز ضروری می‌باشد.
۴- قرص‌های دیگوکسین، دارای فراهمی زیستی متفاوتی هستند و این مسأله باید در دیژیتالیزه کردن (یعنی تجویز دیگوکسین و تنظیم دوز آن برای بیمار) بیمار، یا در درمان نگهدارنده با قرص‌های دیگوکسین مد نظر قرار گیرد.
۵- هر ۵۰ میکروگرم از دیگوکسین تزریقی، از نظر مقدار مصرف معادل با ۶۲.۵ میکروگرم قرص یا الگزیر می‌باشد.

عوارض جانبی دیگوکسین

بی‌اشتهایی، تهوع، استفراغ، اسهال، درد شکم، اغلب با مصرف مقادیر زیاد دارو مشاهده شده است. اختلالات بینایی، سردرد، کسالت، خواب‌آلودگی، اختلال فکر، توهم، هذیان، آریتمی و بلوک قلبی با مصرف این دارو گزارش شده است.

تداخل دارویی دیگوکسین

مصرف همزمان کینیدین و آمیودارون با دیگوکسین ممکن است موجب افزایش قابل توجه غلظت سرمی دیگوکسین شود. مصرف همزمان آمفوتریسین B با دیگوکسین ممکن است احتمال بروز مسمومیت با گلیکوزیدهای قلبی ناشی از کاهش پتاسیم خون را افزایش دهد. کینین، کلروکین وهیدروکسی کلروکین در صورت مصرف همزمان با دیگوکسین، ممکن است غلظت پلاسمایی دیگوکسین را افزایش دهند. دیلتیازم، وراپامیل و احتمالاً نفیدیپین در صورت مصرف همزمان با دیگوکسین، ممکن است غلظت پلاسمایی دیگوکسین را افزایش دهند. خطر بروز بلوک دهلیزی-بطنی و برادی کاردی با مصرف همزمان با وراپامیل افزایش می‌یابد. در صورت مصرف همزمان استازولامید، مدرهای لوپ و تیازیدی با دیگوکسین، خطر بروز مسمومیت با دیگوکسین ناشی از کاهش پتاسیم خون افزایش می یابد. اثر دیگوکسین در صورت مصرف همزمان با اسپیرونولاکتون افزایش می یابد. مصرف همزمان داروهای مسدودکننده گیرنده بتا-آدرنرژیک همراه با دیگوکسین، ممکن است باعث تشدید اثر آهسته‌کننده هدایت گره دهلیزی-بطنی شود. خطر بروز آریتمی با مصرف همزمان داروهای مقلد سمپاتیک افزایش می‌یابد.

نکات قابل توصیه دیگوکسین

۱- دوره درمان باید کامل شود و دارو هر روز در وقت معین مصرف شود.
۲- اگر یک نوبت مصرف دارو فراموش شود، چنانچه پس از ۱۲ ساعت به یاد آورده شود، به هیچ وجه آن نوبت نباید مصرف شود و مقادیر مصرف بعدی نیز دو برابر نشود، اگر به مدت دو روز یا بیشتر مصرف دارو فراموش شود، باید به پزشک مراجعه شود.
۳- در صورت بروز هر گونه نشانه مسمومیت از جمله تهوع، استفراغ، اسهال، کاهش اشتها یا آهسته شدن شدید نبض، باید به پزشک مراجعه شود.
۴- از مصرف سایر داروهای بدون دستور پزشک باید خودداری شود.
۵- مقدار مصرف دیگوکسین باید براساس نیاز هر بیمار تعیین شود. این مقدار باید براساس وزن بدون چربی محاسبه شود، زیرا این دارو در بافت چربی وارد نمی‌شود.
۶- تزریق وریدی دارو بر تزریق عضلانی آن ارجحیت دارد. تزریق وریدی باید طی حداقل ۵ دقیقه صورت گیرد. تزریق عضلانی تنها در صورتی که امکان مصرف دارو از راه خوراکی یا وریدی وجود نداشته باشد، انجام می‌شود.
۷- در صورت تغییر شکل تزریقی به شکل خوراکی دارو، تنظیم مقدار مصرف ممکن است ضروری باشد

اشکال دارویی دیگوکسین

Oral Drop: ۰.۵ mg/ml
Elixir: ۰.۰۵ mg/ml
Tablet: ۰.۲۵ mg
Injection: ۰.۵ mg/۲ml