اوره
Urea
موارد استفاده اوره
اوره باعث هیدراسیون می‌شود و عمدتاً به صورت موضعی در درمان ایکتیوز(ماهیاک) و اختلالات هاپیرکراتوتیک پوستی استفاده می‌شود. در مصرف داخل وریدی دارای خصوصیات دیورتیک اسمزی مشابه با مانیتول می‌باشد و در درمان افزایش حاد فشار داخل مغزی کاربرد دارد مواردی که ناشی از ادم مغزی می‌باشد و همچنین برای کاهش فشار داخل چشمی در گلوکوم حاد کاربرد دارد. در ختم حاملگی به صورت داخل آمینوتیکی از آن استفاده می‌شود. در مصرف موضعی، این دارو دارای خواص هیدراته کننده و کراتولیتیک می‌باشد. در درمان اکتیوز و دیگر اختلالات پوستی به صورت کرم یا لوسیون‌های ۵ تا ۲۵ % کاربرد دارد. در موارد از بین رفتن ناخن‌ها فرآورده ۴۰ % آن هم مصرف می‌شوند.
فارماکوکینتیک اوره
اوره به سرعت از طریق مسیر گوارشی جذب می‌شود اما باعث بروز ناراحتی‌های گوارشی نیز می‌شود .در مایع خارج سلولی از جمله لنف، صفرا، مایع مغزی نخاعی و خون توزیع می‌شود. از جفت عبور می‌کند و در چشم نفوذ می‌نماید و به صورت تغییر نکرده ازطریق ادرار دفع می‌شود.
عوارض جانبی اوره
تجویز داخل وریدی این دارو می‌تواند منجر به ترومبوز وریدی و یا فلبیت در محل تزریق شود و خروج آن از عروق ممکن است باعث بروز نکروز شود. تنها باید از وریدهای بزرگ جهت انفوزیون استفاده کرد و این کار نباید در وریدهای اندام تحتانی افراد مسن صورت پذیرد و برای منع خارج شدن اتفاقی آن از عروق طی انفوزیون، باید مراقبت شدیدی به عمل بیاید. تزریق سریع داخل وریدی محلول‌های اوره می‌تواند منجر به همولیز شود که خطر آن با استفاده از محلول‌های گلوکز و قندی به عنوان رقیق کننده کاهش می‌یابد. اوره را نباید همراه با خون کامل تجویز نمود. مصرف موضعی آن در پوست‌های حساس می‌تواند آزاردهنده باشد.
مقدار مصرف اوره
جهت کاهش فشار زیاد شده داخل مغزی یا داخل چشمی از اوره به صورت داخل وریدی و انفوزیون محلول ۳۰ % در گلوکز ۵ تا ۱۰ % و با سرعت حداکثر ۴ میلی‌لیتر در دقیقه و با دوز ۰/۵ تا ۱/۵ گرم/کیلوگرم تا حداکثر ۱۲۰ گرم در روز استفاده می‌شود. در مورد کودکان زیر ۲ سال دوز ۱۰۰ میلی‌گرم/کیلوگرم توصیه می‌شود. افزایش بازگشتی در فشار داخل مغزی یا داخل چشمی می‌تواند بعد از ۱۲ ساعت رخ دهد .محلول‌های ۴۰ تا ۵۰ % این دارو به صورت داخل آمینوتیکی برای ختم حاملگی داده می‌شوند. از اوره نشان‌دار با کربن ۱۳ در تشخیص درزیوۀ عفونت هلیکوباکتر پیلوری استفاده می‌شود. این تست عبارتست از جمع کردن نمونه نفس قبل و بعد از تجویز خوراکی یک دوز منفرد اوره نشان دار با کربن ۱۳. هلیکوباکتر پیلوری اوره آز تولید می‌کند که اوره را به دی اکسید کربن و آمونیوم تجزیه می‌کند و بنابراین وجود مقادیر زیادCO۲ نشان‌دار باC۱۳ در نمونه تنفسی و مقایسه آن با مقادیر پایه بیانگر عفونت می‌باشد. دوزهای تجویزی اوره نشان دار باکربن ۱۳ عبارتند از: ۵۰، ۷۵ یا ۱۰۰ میلی‌گرم که بستگی به کیت آزمایشگاهی دارد. در این تست همچنین می‌توان از اوره نشان‌دار با کربن ۱۴رادیونوکلئونید استفاده کرد.